Allereerst oplichting, Van den B. heeft aan zijn investeerders verteld dat hij het ingelegde geld zou investeren.  Dat is alleen nooit gebeurd, hij gebruikte het ingelegde geld onder andere om rendementen voor anderen te kunnen betalen. Daarnaast werd Van den B. veroordeeld voor bedrieglijke bankbreuk. Vlak voor zijn faillissement heeft hij geld weggesluisd naar bankrekeningen in Zwitserland en Liechtenstein. Na zijn faillissement heeft hij, zonder medeweten van zijn curator, €300.000 overgemaakt aan familieleden. Vervolgens, valsheid in geschrift. Van den B. heeft documenten gemaakt waarop blijkt dat hij daadwerkelijk geïnvesteerd zou hebben in bijvoorbeeld bouwprojecten in Tsjechië. Omdat Van den B. ook geen vergunning had om bedrijfsmatig geld te investeren van anderen, werd hij ook veroordeeld voor overtreding van art. 82 Wtk. Dit alles brengt ook de veroordeling wegens witwassen met zich mee. Van den B. zette geld op een Zwitserse bankrekening. Dit geld was niet van hem, hij heeft het immers op een strafbare manier verkregen.

Terug naar de tennisbaan, natuurlijk had je niet bij hem geïnvesteerd. Toch zijn er veel voorbeelden van mensen die een ponzipiramide hebben opgezet. Bernie Madoff in Amerika is wellicht één van de bekendste.⁴ Hij werd veroordeeld tot 150 jaar cel, omdat hij 65 miljard dollar van Amerikaanse investeerders in rook had laten opgaan. De wijze waarop het bouwwerk van Madoff aan het wankelen kwam, lijkt behoorlijk veel op de zaken van Ponzi en Van den B. Op een gegeven moment willen de investeerders hun geld terug. Op dat moment blijkt dat er gewoonweg te weinig geld is. Als de oplichter niet kan betalen, word er een faillissement aangevraagd. Zo worden er meer en meer stenen uit het fundament van de piramide gehaald. Tot het moment van instorten, dan is er geen houden meer aan.