Na 36 jaar sprake van verjaring?
Is er in deze dramatische zaak sprake geweest van een onrechtmatige beëindiging van de gijzeling? Daarover heeft de rechtbank bepaald dat nader onderzoek nodig is. Over de vraag of de rechtmatigheid van de beëindiging überhaupt nog aan de rechtbank kan worden voorgelegd, heeft de rechtbank al uitspraak gedaan. Is een vordering ten aanzien van een gebeurtenis van 36 jaar geleden niet al lang verjaard?
Om deze vraag te beantwoorden, kijken we naar de Verjaringswet van 1924.7 In deze wet staat dat een rechtsvordering ter zake van geldschulden van het Rijk na vijf jaar verjaart. De verjaringstermijn vangt aan op de laatste dag van het jaar waarin de vordering opeisbaar is geworden. In dit geval is de verjaringstermijn van eisers op 31 december 1982 voltooid. In het nieuwe artikel 73a lid 2 van het Burgerlijk Wetboek is dit niet anders. Zowel de Staat, de eisers als de rechtbank concluderen dat de vorderingen van eisers inderdaad verjaard zijn.
Is het onderhavige geval voeren eisers allereerst aan dat een beroep op verjaring onaanvaardbaar is naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid. De Staat heeft niet voldoende onderzoek gedaan naar de oorzaak van de dood. Daarnaast heeft de Staat onwaarheden verspreid wat betreft de politieke verantwoording. De staat heeft tevens cruciale gegevens uit de autopsierapporten achtergehouden. De eisers konden alleen over deze informatie beschikken, wanneer deze door de Staat openbaar zouden worden gemaakt. Door dit nalaten konden de eisers hun vordering niet eerder instellen dan in 2013. Eisers voeren hiernaast nog een aantal omstandigheden aan die zijn geïnspireerd door het Schelde-arrest.8
De Staat verweert zich onder meer door te stellen dat hier geen sprake is van van verjaring voordat eisers bekend waren met hun vordering. Daarnaast blijkt niet dat eisers hun vordering objectief gezien eerder hadden kunnen instellen.
