Mijn zusje is elf jaar oud en heeft haar middelbare schoolkeuze gemaakt. Om tot deze keuze te komen zijn haar prestaties acht jaar lang onder de loep genomen. Ze heeft een drempeltoets en een Cito-toets moeten maken om uiteindelijk met knikkende knieën een schooladvies te krijgen. Alle opendagen zijn bezocht. De voor-en nadelen van iedere school zijn naast elkaar gelegd. De ouders, broers en zussen hebben allemaal hun wijze woorden mogen zeggen. Nachten heeft ze wakker gelegen en uiteindelijk is de keus gemaakt. Waarom al deze moeite? Om niet de verkeerde keuze te maken. Ergens had ik een beetje medelijden met mijn zusje. De slapeloze nachten, al het gestress, was dat nou wel nodig?

“Jij bent vast rechten gaan studeren omdat je niet wist wat je wilde gaan doen” is een opmerking die de gemiddelde rechtenstudent vaak naar zijn hoofd geslingerd krijgt. “Was het maar zo’n feest” is tegenwoordig steeds vaker het antwoord. Een verkeerde studiekeuze is taboe. Waar ik mij nog gewoon kon inschrijven is tegenwoordig een ‘matchingsdag’ verplicht.¹ Daarnaast zijn er tal van open dagen, meeloopdagen en online lessen waar scholieren aan deel kunnen nemen. Alles met maar één doel: de juiste studiekeuze. Universiteiten doen dit niet voor de lol. Tegenwoordig worden universiteiten afgerekend op de doorstroom van hun studenten. Een verkeerde studiekeuze kost een jaar. En dat jaar kost de universiteit geld.